Napoleon Hill już w 1928 roku w książce „Prawo sukcesu” przybliża mastermind i uznaje, że to rodzaj przyjaznego sojuszu między ludźmi, którzy wspierają się nawzajem w swoich planach. Autor twierdzi, że grupa mastermind pomaga uporządkować użyteczną wiedzę, tworząc wirtualną encyklopedię, z której każdy członek może czerpać informacje.

W książce „Myśl i bogać się” Napoleon Hill zainspirowany potentatem stalowym i jednym z najbogatszych ludzi Andrew Carnegie, przedstawił koncepcję efektywności mastermind. Autor opisał jak uznani przedsiębiorcy z XIX i XX uczestniczyli w grupach mastermind min. Graham Bell, Harvey Firestone, założyciel firmy oponiarskiej Henry Ford, Thomas Edison, John D. Rockefeller, Warren G. Harding.

Hill pisze o mastermind nazywając go sojuszem mistrzów umysłów. „Przyjazny sojusz z jedną lub kilkoma osobami, które zachęcą do realizacji planu i celu”. Autor tak doceniał formułę, że radził: „Utrzymuj doskonałą harmonię między sobą a każdym członkiem swojej grupy mastermind. Jeśli nie wykonasz tej instrukcji co do joty, możesz spodziewać się niepowodzenia. Nie da się wznieść na wyżyny umysłu tam, gdzie nie panuje doskonała harmonia.”

W innej swojej książce „Klucz do bogactwa” twierdzi, że: „Każdy umysł potrzebuje przyjaznego kontaktu z innymi umysłami, aby uzyskać pożywienie dla rozwoju i wzrostu”.

Hill twierdził, że grupy osób, które spotykają się w określonym celu lub wokół określonego tematu, dają siłę kreatywności i wsparcia, którego nie znajdzie się w pojedynkę.

Być może właśnie dlatego wybitni brytyjscy pisarze również brali udział w grupach mastermind C.S. Lewis, autor Opowieści z Narni czy J.R.R. Tolkien, autor Władcy pierścieni.

Roosevelt, najmłodszy prezydent USA, stworzył grupę mastermind składającą się doświadczonych polityków, którzy wspierali się wzajemnie 🙂